Theorie in de praktijk & over inzichten gesproken...
Wat een drama voor het naar school gaan deze ochtend. Mijn dochter heeft zich opgesloten op de wc en was er met geen mogelijkheid af te krijgen. Snikkend van het huilen hoor ik haar tegen zichzelf zeggen: "Zie je wel, ik kan niks, alles gaat altijd mis, ik ben niks waard..."
Een korte schets van wat er gebeurde. Wat begint als een leuke huiswerkopdracht, het maken van boekbespreking, loopt deze morgen uit op een compleet drama.
De school laat de kinderen vrij om deze boekbespreking op hun eigen manier te maken, in de vorm van een poster, een lapbook of gewoon in Word. In het hoofd van mijn dochter begint het al te leven, ze ziet haar perfecte lapbook over Harry Potter & de geheime kamer al helemaal voor zich. "En dan ga ik tekeningen maken van alle hoofdpersonen, en dan een stukje over de schrijfster, en ik wil de samenvatting op van dat oud-gemaakte papier, weet je wel mam? En ik wil van die draaidingen dat je in zo'n venster ziet wat bij wat hoort, dat kan dan over de toverspreuken, bijv. Wijngardium Leviosa, zwaaiend met een denkbeeldige toverstaf: Zo hè mam, Wijngardium Leviosá, met echt de klemtoon op de a, anders doet de spreuk het niet. Enne mam, ik wil ook graag een memorie maken met op het ene kaartje een echt Harry Potter woord bijv. dreuzel en op het andere kaartje maak ik dan een tekening.... Welke woorden zal ik doen? Heb ik dan alles, of kan ik dan nog iets maken? Mam mist er dan iets? En vinden de kinderen dit dan wel leuk? En als ze nu niet van Harry Potter houden? Of het eng vinden? En wat zal de juf ervan vinden? En... en... en?"
(Vermoedelijk) hoogbegaafd, het klinkt zo mooi, maar in de 'grote-boze-mensen-wereld' blijkt het vaak behoorlijk lastig... Niet alleen voor de kinderen, maar ook voor de ouders ;-). Hun brein gaat snel, ze halen er veel zaken bij, ze denken na over alles en iedereen én ze leggen de lat hoog!
Het drama van vanmorgen ging over die lat, die veel en veel te hoog gelegd wordt door ... haarzelf. Ze wilde een tekening maken van Ron Wezel (de eerste van de in totaal 7 hoofdpersonen die ze wil tekenen, dus dat belooft nog wat). Vol enthousiasme volgde ze een stap-voor-stap filmpje, maar al snel eindigde dit in een diep tranendal. "Die ogen van Ron kloppen echt helemaal niet. Moet je kijken, dit lijkt nergens op. Zie je wel ik kan niks, ik ben niks waard..."en vol woede werd de tekening verscheurd en de snippers op de grond gegooid en verdween ze dus op de wc.
Wat een uitdaging (iedere dag weer) om hier als ouders op de best mogelijke manier mee om te gaan. Zeggen dat het wel meevalt of dat ze zich niet zo aan moet stellen zijn heel gebruikelijke maar absoluut geen helpende opmerkingen. Tijdens het troosten en geruststellen moest ik aan een metafoor denken over een appelboom waarvan 1 appeltje rot was en van de boom afviel. Ik vertelde het mijn dochter en toen ik vroeg wat er met die appel en die boom moest gebeuren mocht die appel gewoon weggegooid worden. "Er groeien snel weer nieuwe appels en alle andere appels zijn nog heerlijk. En die boom is super sterk." De link naar het echte leven werd bijna als vanzelf gelegd. Ook deze tekening was een appeltje, niet eens helemaal rot, maar met wat plekjes. De rest van de boom mocht blijven staan en was super sterk! Dankzij deze mooie metafoor voelde ze dat een foutje niet haar zijn aantast, maar enkel gaat over iets in haar handelen dat ze nog niet helemaal onder de knie heeft.
Pfjuw weer iets heel moois geleerd van een alledaagse situatie. En niet alleen mijn dochter, maar ik ook :-). Dank je wel lief studiegenootje dat je deze metafoor een paar dagen eerder met me deelde...
En deel gerust deze blog als je denkt dat het een inspiratie kan zijn voor andere ouders en hun mooie, gevoelige, kritische kinderen!
#hoogbegaafdheid #appelboom #heelgevoelig #leerzaamdiekinderen