Wat een drama. Je zoon (of dochter) heeft zich opgesloten op de wc en snikkend hoor je hem tegen zichzelf zeggen: "Zie je wel, ik kan niks, alles gaat altijd mis bij mij, ik ben niks waard...".

 

De oorzaak van dit drama is deze keer het maken van een werkstuk voor school. Dit valt niet mee voor je hoogsensitieve of (vermoedelijk) hoogbegaafde zoon. Het kiezen van een onderwerp houdt hem al een tijdje bezig. "Wat zal ik dan doen? Ja, zal ik het over het heelal doen? Wel interessant hè mam? En dan kan ik het hebben over alle planeten, en de oerknal en de reis naar de maan. En de dampkring, dat vind ik ook interessant, misschien dan ook over de opwarming van de aarde? Dat is wel echt een probleem... Hoe zouden we dat toch op kunnen lossen? Zo zielig, al die dieren die dood gaan". Je zoon begint vol enthousiasme met onderwerpen, maar het wordt al snel te veel door alle extra zaken die hij erbij haalt en daardoor klapt hij dicht en doet hij nog even niks. 

 

Als hij de knoop heeft doorgehakt over het onderwerp ziet hij het perfecte werkstuk al helemaal voor zich. De lat heeft hij,  zoals vaak, veel te hoog gelegd (als hij springt kan hij deze net aantikken...) En daar gaat de struggle verder. Lukt het hem om toch aan de slag te gaan en blijft hij vervolgens bijschaven, nalezen en aanpassen tot hij het echt in moet leveren? En is hij dan nog niet tevreden? Of klapt hij dicht en doet hij niks meer omdat hij weet dat het hem toch weer niet gaat lukken om het perfect te doen?

 

De hoge lat, zó kenmerkend voor snelle, gevoelige denkers en zó lastig voor je kind. Het gevoel dat hij het nooit goed kan doen, staat hem vaak in de weg om iets nieuws te proberen of om tevreden te zijn met een prestatie en dus met zichzelf. De overweldigende emoties die hij voelt als het in zijn ogen mislukt of als het niet goed genoeg is, gaat hij maar wat graag uit de weg. Faalangst en perfectionisme liggen op de loer.

 

Het is duidelijk dat jouw kind het leven intenser, uitbundiger en met meer emotionele ups en downs beleeft dan de meeste andere kinderen. Voor hem is dat ook duidelijk. "Waarom begrijpt niemand mij?" hoor je steeds terug.

​

Hoe is dit voor jou als ouder om te merken dat je kind anders is? Om te merken dat hij zich alleen voelt en het gevoel heeft dat niemand hem begrijpt? Hoe ga jij om met de hoge lat die hij voor zichzelf legt? En met het gevoel van perfectionisme of faalangst dat er achter zit? En hoe wil je eigenlijk dat je zoon of dochter zichzelf ziet en met zijn intense, snelle en gevoelige ik omgaat? Lukt het jullie om in verbinding te blijven? Kunnen jullie lachen om deze intensiteit en hiermee spelen? Of komen jullie juist verder van elkaar af te staan? En raakt je kind daardoor ook vaak verder van zijn of haar superheldenpad, omdat het onbewust aan ieders verwachtingen wil voldoen?

​