Af en toe komen de stemmetjes 'ik kan dat niet' of 'ik vind dat saai' of 'zie je wel, dat wordt toch niks' weer om de hoek kijken. Ik hoor ze regelmatig ... zowel in mijn eigen hoofd, als uit de mond van mij of mijn hoogbegaafde kinderen. Zo'n stemmetje dat je probeert te waarschuwen voor een fout, voor een 'afgang', voor een zie-je-nou-wel-ik-zei-het-toch moment... Maar al te graag en vaak luisteren we ernaar. Want ja, wie wil er nou onderuitgaan als je dat nare gevoel van falen ook kunt voorkomen?
Mijn hoofd heeft er ook een handje van om me te waarschuwen... En regelmatig luister ik ernaar, terwijl ik weet dat dit vaak niet het moment is om te stoppen met dat wat gedaan mag worden. Maar juist hét moment om te oefenen, te spelen, je schouders eronder te zetten, aan te pakken en door te zetten, uit je comfortzone te stappen en misschien wel lekker op je bek te gaan. Het moment waarop we kunnen leren. Een moment dus dat we met beide handen mogen aangrijpen. (Let wel: als het tenminste over iets gaat wat je graag wilt, iets waar je blij van wordt als het je wel lukt en iets wat te maken heeft met het naleven van je waarden.)
Gisteravond schreeuwde de stem weer luid en duidelijk: NEE, IK VIND DAT SAAI! Wat gebeurde er? Mijn 3 superhelden thuis wilden schaken, doorgeefschaak of zoiets. Dat is echt way buiten mijn comfortzone want zij kunnen alle 3 schaken en ik kan dat niet (en daar hou ik dus niet van...). Ze hebben me al een aantal keren de regels uitgelegd, die onthoud ik ook braaf. In principe kan ik dan al wel, een klein beetje, schaken. Maar het niet weten welke zet slim en handig is en het horen dat ik beter iets anders had kunnen doen, doen iets met mij. En mijn hoofd wilde dus blijkbaar dat ik dat iets niet hoefde mee te maken door me te waarschuwen.
Ik vind het heel belangrijk dat mijn kinderen met grote regelmaat iets doen wat ze denken niet te kunnen en ik werd even haarfijn met mijn neus op de feiten gedrukt door onze jongste. Op zo'n typisch pre-puber maniertje zei ze: "Jij vindt het toch altijd zo belangrijk dat wij proberen, dat we iets doen waarvan we denken dat we het niet kunnen? Kijk nou eens wat jij zelf doet!?"
Slik, ze had zo'n gelijk... Hier kon het voorkomen van mijn oncomfortabele gevoel niet tegenop. En dus zette ik een stapje buiten mijn comfortzone en zat ik met vuurrode wangen van de inspanning achter het schaakbord, te luisteren naar de goedbedoelde tips van mijn kids en man (arrgh). Ik verloor, natuurlijk verloor ik, maar bij vlagen genoot ik van het proberen, van het fouten maken en zien hoe dit de volgende keer anders zou kunnen. En uiteraard genoot ik van het samen iets doen met mijn gezin. En dat oncomfortabele gevoel, tja, dat hoort er nou eenmaal bij. Zonder 'feest in de tent' zoals Xandra van 'the School of Play' dit gedoe in ons lijf vaak noemt, is er eigenlijk maar bar weinig aan.
Hoe werkt dat bij jou en/of jouw kids? Hoe gaan jullie om met 'saai' en dus wellicht iets niet durven? Ik ben super benieuwd!
Wil je vaker geïnspireerd worden door mijn speelse en soms pijnlijke, falende en stralende leermomenten, als ondernemer en als moeder van 2 hoogbegaafde en hoogsensitieve tieners?
Meld je aan voor mijn maandelijkse 'MOEDig me aan' mail. In deze mails sta ik als cheerleader aan de zijlijn van jouw Superhelden reis om je af en toe wat moed te geven om net als ik telkens weer een stapje uit je comfortzone te zetten.