Inspiratie, eindelijk weer inspiratie voor een blog. Dat dan weer wel :-) Na een flinke tijd radiostilte op blog-gebied voel ik na deze ochtend de behoefte om te schrijven en te delen. Deze ochtend verliep anders dan ik verwacht had. En ik weet: dat gebeurt wel vaker... Maar het was fascinerend te merken wat het allemaal met me deed.
6.25u: ik kijk uit het raam na een onrustige nacht en zie een prachtig wit laagje. Het hele landschap is bedekt met een vers laagje sneeuw. Gisteravond werd al code geel gemeld en daarom lukt het me nu niet om te genieten van het mooie uitzicht. Ik ga meteen in de 6de versnelling om zo snel mogelijk in de auto te stappen. Ik heb vandaag namelijk een Qrabbl-dag bij een lief kleuterklasje van juf Mieke 60 km verderop. Mijn superheld-spullen voor de schooldag staan klaar, mijn bammetjes snel gesmeerd en ik loop over een vers knisperend sneeuwlaagje naar mijn auto. Sneeuw (en dan vooral zo'n vers laagje) is iets waar ik normaal ontzettend van geniet, maar nu is van genieten geen sprake. Ik verwacht vooral veel gedoe onderweg en elke minuut dat ik eerder vertrek is meegenomen.
De navigatie geeft aan dat er flink wat extra reistijd verwacht wordt, maar ik kan nog op tijd komen als het zo blijft. Vol goede moed op pad. En dan kom ik op de snelweg... Die veranderd is in een soort ijsbaan. Mijn gedachtes vliegen van hot naar her: "Waarom zijn hier zoveel mensen onderweg? Waarom gaan we a-l-l-e-m-a-a-l als kuddedieren de weg op onder deze gevaarlijke omstandigheden?" "Niet aanstellen en gewoon doorrijden. Iedereen kan dit en doet dit, dus jij ook."
Dan zie ik de auto voor me 2 meter naar rechts glijden en weer 2 meter terug naar zijn eigen rijbaan en dat gebeurt daarna nog een paar keer. Gelukkig zonder iets te raken, maar de schrik komt nog meer in mijn lijf en mijn gedachtes gaan nog harder los: "Ik ga naar huis, dit is onverantwoord!" "Nee je rijdt door, die lieve kinderen in de klas zitten op jou te wachten." "Stel je niet aan, je gaat heus niet dood van zo'n ritje. Kijk om je heen, heel Nederland (in ieder geval heel regio Weert/Eindhoven) rijdt gewoon over deze ijsbaan." "Maar ik ben niet heel Nederland en ook niet heel regio Weert/Eindhoven, ik draai om."
Meer dan een uur later en pas 5 km verder besluit ik de afrit te nemen en mijn auto even langs de kant van de weg te zetten. Mijn gedachtes probeer ik te laten voor wat ze zijn. Ik weet: ik hoef er niks mee, maar wat doen ze hun best om gehoord te worden. Ze blijven maar schreeuwen: "Dit kun je niet maken! Neem je verantwoordelijkheid! Dadelijk word je niet meer gekozen voor andere Qrabbl opdrachten! Die lieve kindjes zonder juf... OPGEVER, opgever, opgever, ..." De echo van dat woord OPGEVER klinkt nog een tijdje door en tja, dat raakt me.
Het gevoel dat erbij hoort heb ik eerder gevoeld. Op z'n zachtst uitgedrukt, niet zo fijn. Iets met schuld en schaamte... Ik denk aan een oefening die ik ooit heb gedaan: zing/speel met een woord dat je raakt. Ik doe het, kan nooit kwaad toch? Ik zing (hard en vals) een lied met de eenvoudige, korte tekst: opgever. Lekker dit. Lading eraf en ondanks alle krijsende, beledigende gedachtes ben ik omgedraaid en kwam ik bijna 2 uur later thuis (met 10 km op de teller).
Die lieve kinderen uit het klasje van juf Mieke krijgen gelukkig een andere Qrabbl juf of meester. Zij leren vandaag niks over superhelden en wat ze van een held kunnen leren (in ieder geval niet van mij). En ik? Ik heb wel weer wat geleerd over superhelden... Superhelden hebben altijd een keuze en soms kiezen ze voor zichzelf, voor hun eigen veiligheid.
En vanmiddag nog even genieten van dat knisperende laagje sneeuw onder mijn voeten.
コメント