De zondag voordat de scholen in het zuiden weer van start gingen, nam de spanning voor de eerste schooldag toe. Niet alleen bij de kids, maar zeker ook bij mij. Het was ook mijn eerste dag van mijn tweede jaar van de opleiding tot Vakspecialist Playfulness bij Xandra van @theSchoolofPlay. Een mengeling van melancholie omdat de vakantie op z'n eind liep, spanning omdat ik mijn 'debuut' mocht maken in weer een nieuwe groep met mede-studenten, kriebels omdat ik Xandra al een beetje ken en weet dat ze telkens weer verrassende, prikkelende oefeningen in petto heeft. Dus na een nachtje met weinig slaap en veel voorpret (zo zal ik het maar noemen ;-)) reed ik 's morgens vol goede moed richting de opleiding.
Wat we leren tijdens deze opleiding? Spelen! Zoals Xandra het zo mooi verwoordt: Door te spelen treed je in een wereld van spontaniteit en vrijheid, van doelloosheid en overgave, van verbinden met jezelf en anderen, van vormgeven van je innerlijke wereld en van zelfregulering. Wanneer we spelen valt het bestaande (en evt. beperkende) denkkader weg en is alles geoorloofd. Vinden we emoties boeiend en interessant. En in de ruimte die ontstaat komen we al doende tot de kern en leren we intuïtief. Spelen met daarbij deze uitleg is iets wat me enorm aanspreekt en waarmee ik ook anderen die op mijn pad komen wil inspireren. Ik weet namelijk dat de hoogsensitieve en hoogbegaafde mensen die ik begeleid zichzelf en het leven vaak erg serieus nemen. Tegelijkertijd is spelen voor mij iets wat een paar jaar geleden oneindig ver weg bij me was en waar ik nu hard aan werk om het beetje bij beetje wat dichter naar me toe te krijgen. Met alle ups en downs van dien.
Wat ik de eerste 2 dagen leerde? Ik ben er nog niet, haha! Spelen = allesbehalve makkelijk. Spelen is voor mij nog niet zomaar spontaniteit en vrijheid, doelloosheid heeft voor mij nog alles te maken met mezelf niet nuttig vinden (en dat vindt mijn hoofd lastig), en ja, als ik niet speel dan is mijn denkkader vaak behoorlijk beperkend en kan er zoveel minder dan tijdens spelen! Door te spelen kun je je makkelijk verbinden met jezelf en met anderen en dat is zo fijn en als ik dit voel dan wil ik meer! Makkelijke dagen? Nee alles behalve. Kapot toen ik thuiskwam en ook de rest van de week. Hoe kan 'gewoon' spelen zo intensief zijn? Wat maakt me zo moe?
Ah waarschijnlijk komt hier dat stukje om de hoek kijken dat emoties boeiend en interessant zijn. Ja dat klopt wel. Ik heb zeker ervaren dat emoties boeiend en interessant zijn. Ook dat ze snel komen en (gelukkig) weer gaan, dat ze ontzettend intens kunnen zijn en dat ze het liefst met heel veel tegelijk en door elkaar heen naar je toekomen. Pff, best vermoeiend. Eigenlijk een beetje alsof je de hele dag in de achtbaan zit.
Nu alweer 2 weken later. Ik neem de dagen en alle oefeningen voor de zoveelste keer door. Ik lees in de opleidingsmap dat het belangrijk is om te reflecteren. Dat is voor mij niet zo lastig. Mijn hoofd doet niks anders, de hele dag (en nacht) door. Maar wacht, lees ik daar nou over dat kleine belangrijke detail heen? Ik mag positief reflecteren: dus ik mag achterwege laten wat beter moet, wat mis ging en wat ik allemaal niet kon, maar ik mag terughalen:
Wat ervaar je in goede momenten?
Waar ervaar je connectie?
Waarover ben je positief verwonderd?
Welke fijne gevoelens ervaar je?
En dit is het punt dat ik weer wat mildheid mag toelaten. Ik hoef niet boos te zijn op mezelf omdat ik een oefening niet goed heb uitgevoerd. Mijn huiswerk is juist nagenieten van waardevolle, speelse momenten en deze nogmaals ervaren in mijn lijf. En zo kijk ik met mildheid terug naar de foto in dit blog. Die waarin ik tijdens een oefening een net opgeblazen ballon speel aan het touwtje van mijn 'baasje'. En ik geniet weer van het relaxte gevoel dat ik toen had en wauw, wat inspireert me dit om vaker met speelsheid een opdracht of klusje te doen, want het gevoel van speelsheid is zo lekker.
Comentários