Altijd fijn, even een momentje met een van onze meiden apart, al is het maar om even samen de boodschappen te doen. We zitten een tijdje stil naast elkaar totdat mijn jongste de stilte verbreekt door te vragen: "Mam, ben jij eigenlijk wel eens trots op jezelf?" Zo'n eerlijke vraag, vraagt om een eerlijk antwoord. En het eerlijke antwoord is "nee"... en dat vertel ik mijn dochter. "Nee, ik ben niet zo vaak trots op mezelf, ik ben vooral streng voor mezelf. Heel af en toe overkomt me dat vluchtige gevoel van trots, maar meestal ben ik dan trots op jullie of op een Superheld in mijn praktijk, maar op mezelf niet zo vaak." "Daar moet dan maar eens snel verandering in komen, mam, want jij durft tegenwoordig bijna alles, daar moet je echt trots op zijn! Eerst deed je nooit zo'n enge dingen en nu doe je dat gewoon."
En of ik die enge dingen nou 'gewoon' doe of niet, deze opmerking is raak en komt binnen.
Is dit niet exact waarom ik het roer een aantal jaren geleden heb omgegooid? Wil ik niet precies dit voorbeeld zijn voor mijn kinderen? Ik - de superheld - die alles durft. Nou ja, die alles durft? Ik - de superheld - die het eigenlijk niet durft, maar het toch doet omdat ik nieuwe dingen wil bereiken en beleven. En ik - de superheld - die een voorbeeld wil zijn hoe je je leven met meer onbevangenheid en moed mag leven.
En hoewel ie binnenkomt en voor mij bedoeld is, draai ik het gesprek meteen haar kant op. Weet je waar ik nou wel echt trots op ben? Op jou! Omdat jij zo lekker jezelf blijft. Omdat jij bijvoorbeeld jouw klas waarschuwt dat er morgen een rare meneer in de klas komt (je vader :-)). Omdat jij de juf steeds beter kunt aangeven dat het écht te saai is in de klas en wat je dan wel nodig hebt. Omdat jij zo'n ontwapend, grappig en eigenwijs ding bent. Omdat jij mij elke dag weer van alles leert. Reactie: "Ja mam, daar kan ik toch niks aan doen. Zo ben ik nou eenmaal!"
Hoeveel kinderen en mensen raken niet van hun pad af omdat ze niet zichzelf durven zijn en passen zich aan omdat (ze denken dat) anderen dat van hen verwachten. Maar mijn jongste niet. Sinds ze haar plekje heeft gevonden op een andere school en sinds ze een vriendinnetje heeft gevonden die echt bij haar past en die haar echt begrijpt, voelt ze steeds vaker de ruimte om écht zichzelf te zijn. Voor veel hoogbegaafden en hoogsensitieven is dit een dagelijkse strijd (vooral met zichzelf) die ze vaak verliezen. Aanpassen aan de norm ligt iedere keer weer op de loer en dan is het zo moeilijk om je eigen plan te durven trekken.
En dat maakt me immens trots op mijn meisje dat zegt: "Ja mam, daar kan ik toch niks aan doen. Zo ben ik nou eenmaal."
's Avonds in bed denk ik nog even terug aan ons gesprekje. Ik ga terug naar het grote compliment van mijn dochter en damn ja, ze heeft gelijk. Ik mag trots zijn. Mijn hoofd houdt ervan om vooral het negatieve te belichten: "Dat had je beter iets anders kunnen doen, dat had je echt niet op die manier moeten zeggen, dat... bla, bla, bla..." En hoewel ik weet dat mijn hoofd dat nou eenmaal doet, geloof ik het in eerste instantie wel. En steeds vaker komt een tijdje later het besef dat ik stappen in de goede richting zet en dat ik vandaag weer iets gedaan heb dat ik gisteren nog niet durfde. En ach, dat maakt me dan toch wel een beetje trots.
Thanks lieve meid, voor dit inzicht! Dat geeft me weer een duwtje in de goede richting!