Daar gaan we dan. Ik begin vandaag met een challenge om gedurende een maand iedere werkdag te schrijven wat mij bezig houdt. Leuk, ik hou van challenges. Uitdagingen, dingen doen die ik nog niet eerder gedaan heb, dat vind ik fijn. Hoewel er dan ook altijd zo’n moment komt dat ik denk: “Waarom nou? Wat maakt dat ik dit ga doen? Wie denk ik wel dat ik ben? Dit lukt me nooit.” Ken je dat moment, dat je op en neer gaat tussen love it en hate it? Ik weet dat het mijn hoofd is die me dan probeert weg te houden bij dat wat ik graag wil doen, dus het lukt me af en toe om er niet naar te luisteren. Nou ja, niet naar luisteren, ik luister wel, maar ik bedank mijn hoofd dan dat hij mij wil waarschuwen voor welke mogelijke pijn dan ook.
Dit gesprek in mijn hoofd kan er als volgt uit zien:
Yes, eindelijk is het vandaag! De dag dat ik de online training ga geven aan medestudenten van de opleiding Moed om te Falen.
Wat? Wat ga jij doen?
Training geven, dat zeg ik toch net.
Hoezo? Wie denk je wel dat je bent? Dat kun je toch veel beter afzeggen. Al die medestudenten die weten waar het over gaat. Dan val je door de mand…
Ah echt? Mmm, misschien toch maar niet doen dan? Kak, waar ben ik aan begonnen? Waarom denk ik ook altijd dat ik het wel kan?
Tja, dat vraag ik me nou ook af. Hardleers hè…
Oh maar eh wacht eens even. Wie ben jij eigenlijk om mij tegen te spreken, om mij aan het twijfelen te brengen? Wat maakt dat jij mij dit niet gunt. Ik heb er namelijk zin in. Ik wil oefenen en met deze geweldige groep contact opbouwen en sparren en met deze coole oefeningen aan de slag gaan en spelen en lol maken samen. En in de tussentijd trainen we onze onbevangenheid. Geweldig toch?
Kun je niet beter eerst nog wat onbevangenheid trainen voordat je vanavond af gaat voor zoveel mensen. Je weet toch dat ook je co- trainers meedoen? Co-trainers?!? Dat wil zeggen dat zij precies weten hoe de theorie in elkaar steekt en hoe je de spelletjes moet spelen. Dan moet het wel echt perfect zijn en tja… dat gaat niet lukken, denk ik. Wel?
Pff, ja f*, die co-trainers. Dan moet ik het wel goed doen hè? Ah en dat gaat misschien niet lukken... Wacht! Dat is precies wat ik tijdens deze opleiding geleerd hebt? Oefenen, ermee aan de slag gaan. En ja, ik ga het doen. Ik gun mezelf dit moment. Deze fijne mensen om me heen met wie ik veilig mag spelen en oefenen. Ik weet dat mijn enthousiasme me helpt als ik het even niet meer weet. En ik weet dat de anderen in de groep me zullen helpen als ik het niet meer weet. Zie je wel, (bijna) niks aan de hand. Ik ga ervoor. En weet je, ik breng het gewoon heel eerlijk. Dat ik het spannend vind, maar dat ik het zo graag wil doen, dat ik het gewoon ga proberen. Die kwetsbaarheid wordt gewaardeerd, dat weet ik. Dat heb ik de laatste tijd al heel vaak gemerkt. Ja, ik kan dit! Ik kijk zo nog even in de map, zodat ik de theorie nog een keer helder heb en ik ga kijken welke oefeningen ik het leukst vind om te doen en dan doe ik die. Zin in!! Enne, nogmaals bedankt voor de waarschuwing, maar deze keer trek ik mijn eigen plan en volg ik mijn eigen pad!
En zo lukte het me om een geweldige online trainingsavond te hebben. Samen met een fijne groep mede-flateraars heb ik genoten van wat deze speelavond ons bracht. De spanning viel na 1 minuut van me af en de rest van de tijd voelde ik me als een vis in het water. Op naar de volgende uitdaging. Love it!