De (bij ons 2 weken durende) herfstvakantie zit er weer op en ik mag mijn tijd weer wat meer zelf indelen. Eerlijk? Ik was eraan toe! Ik voel me lekkerder als er ook tijd voor mezelf en mijn ideeën en plannen is. Vol goede moed ben ik weer gedoken in mijn opleiding tot vakspecialist Playfulness. Wat een ware/rake dingen worden er in de opleidingsmap besproken.
Geïnspireerd door de kreten 'spelen geeft je vleugels' en 'durf te voelen, te ervaren, te genieten' laat ik mijn opleidingsmap even voor wat ie is en kruip ik achter de piano. Een cadeautje van mij & voor mij (en voor mijn kinderen). Deze piano was al een tijdje een droom en heb ik gekocht tijdens de opleiding 'Moed om te falen'. Want ja, hoe werkt dat nou eigenlijk, iets niet kunnen, vaak moeten oefenen en fouten mogen maken? Voor dat stukje persoonlijke ontwikkeling is het leren van een muziekinstrument echt super goed. En zo cool om te merken dat je in het begin echt geen idee hebt hoe je je vingers moet bewegen en dat dit na een paar keer oefenen (en mopperen) al een stuk beter gaat!
Zojuist ben ik dus achter de piano gekropen, maar wel met een heel andere insteek. Het oefenen totdat je een muziekstuk kunt spelen, tovert vaak namelijk mijn Serieuze Ik naar boven. En ja, degene die mij een beetje kennen weten dit: van die Serieuze Ik wil ik - af en toe - graag af.
Dus om bewust te ervaren wat 'spelen geeft je vleugels' mij te bieden heeft ga ik geen nieuw lied instuderen. Nu ga ik proberen te spelen. Ik vlei me neer op het pianokrukje en mijn fantasie brengt me naar een mooie concertzaal waar ik de pianist ben. Ik doe mijn ogen dicht en voel de vingers op de toetsen. Nee, het hoeft niet goed, het hoeft geen echte melodie te zijn, het gaat om het ervaren wat komt. Mijn hoofd begint: "Hoe lang wil je dit doen? Wat een onzin, alsof er iemand naar jou komt luisteren..."
En dan houdt mijn hoofd zich even stil. Mijn vingers bewegen, mijn lijf doet mee alsof ik echt die pianist ben die opgaat in de muziek. Nou ja zeg, is dit alsof? Ik ga op in de muziek, in het moment. Wauw, niet omdat de muziek nou zo mooi is... maar ik beweeg mijn vingers en er ontstaat iets. Ik experimenteer en het mag. Ik ontdek en het is goed. Dit moment, mooi, intens en... ineens is het een half uurtje later. 'Spelen geeft je vleugels' > check ik voelde het: een soort golf in mijn buik, door naar boven en het verwarmde letterlijk mijn hart. Mijn hoofd wint het niet als het eerder probeert om te stoppen. Dit is te leuk om te stoppen, dus ik doe nog een laatste toegift. Gewoon voor mezelf, gewoon omdat ik het mezelf gun.
Ik heb wat spelen me kan brengen weer eens tot in mijn tenen gevoeld. En nee, spelen is niet kinderachtig. Spelen laat je ervaren én zijn met wat er nu is en laat je experimenteren zonder grote risico's. Als je hiermee oefent, neem je dit makkelijker mee in het echte leven. Kom maar op mooie dag, ik kan er weer even echt tegen.
Nu ik weet dat spelen van levensbelang is en nu ik ervaren heb hoe heerlijk dit voelt, ga ik dit gevoel vaker bewust opzoeken. Doe je mee? Ontdek, experimenteer en verwonder jezelf over dat wat ontstaat.