Dit weekend stond een wandeling met vriendinnen op het programma. Dat was lang geleden, want tijdens het nieuwe normaal is het normale een stuk minder normaal :-).
Bijkletsen lukte ons gelukkig nog aardig goed. We bevinden ons ongeveer in dezelfde levensfase, hebben ongeveer dezelfde interesses en wat ook weer eens bleek we hebben ongeveer dezelfde sores.
Wauw wat een herkenning daar in dat uurtje lopen. Dat wij als vrouw, moeder, vriendin, dochter, werknemer zo vaak tegen dezelfde dingen aanlopen... Ik neem je mee en ik ben heel benieuwd of jij dit ook bij jezelf herkent.
Een jaar lang, de hele dag met je partner (en periodes ook de kinderen) in hetzelfde huis lijkt in het begin heerlijke quality time, maar voelt op den duur toch behoorlijk beklemmend. In ieder geval bij ons ;-)
Een van mijn vriendinnen gaf het volgende voorbeeld: "Ik voel me gewoon constant bekeken. Als ik zin heb om in de ochtend een paaseitje te pakken, dan doe ik dat niet omdat ik bang ben voor de reactie van mijn vriend. Ik hoor hem al zeggen: "Dat doe je toch niet in de ochtend al chocolade"... Het ergste hieraan is dat ik de hele ochtend bezig ben met dat f***ing paaseitje. Ik voel me een deel van de dag rot:
1. omdat ik het niet pak, maar in mijn hoofd ermee bezig blijft
2. omdat ik bang ben voor de reactie van mijn man en me voel zoals ik me vroeger thuis voelde als ik iets niet mocht
3. omdat ik me vervolgens irriteer dat het zoveel met me doet wat anderen van mij vinden.
En zo gaat dat dus de hele dag door met allerlei simpele dingen."
Een andere vriendin heeft altijd al 'problemen' met even gaan zitten, met even niet nuttig bezig zijn. Als ze normaal alleen thuis is, ploft ze heel af en toe met een boekje en een kopje thee op de bank. Niet dat het dan makkelijk is om een moment voor haarzelf te pakken, maar dan lukt het wel soms. Nu niet... 'De hele dag moet ik van mezelf in de actie stand, want stel dat mijn man ziet dat ik zit, wat zou hij wel niet denken! Dus ga ik maar door met mezelf nuttig maken. Met als resultaat dat ik 's avonds helemaal op ben en dat ik niet meer de gezellige moeder, vrouw of vriendin ben van zoveel jaar geleden. Een verwijt dat ik ook wel regelmatig naar mijn hoofd geslingerd krijg. Ben ik echt zo'n zeur? Wat maakt nou dat ik me zoveel aanpas? Hoezo maak ik me zo druk over wat anderen misschien van mij denken?"
De vraag of het ooit gezegd wordt dat ze niet mag gaan zitten, beantwoordt ze direct met 'Nee natuurlijk niet. Wat maakt hem dat nou uit'.
De meeste sores vinden dus plaats in je hoofd. Als je weet dat je hoofd je probeert te beschermen tegen pijn en verdriet is het best logisch dat we ons druk maken om wat anderen van ons denken. Het doet immers pijn om te voelen dat je niet oké bent in de ogen van de ander (omdat je een snoepje pakt of omdat je even niet nuttig bezig bent). En dus doe je het maar niet en pas je je maar aan, soms dwars tegen je eigen behoeften en wensen in.
Wat zou er gebeuren als je meer kunt spelen met dit soort gedachten? Als het zou lukken om je angsten weer in de juiste proportie te krijgen? Als je jouw onbevangenheid traint en milder naar jezelf en jouw oordelen kijkt?
Ik start binnenkort een online Zoom-training voor vrouwen die zich herkennen in bovenstaande verhalen. Lijkt het jou tof om te spelen met onbevangenheid en om je oordelen op een speelse manier onder de loep te nemen? Wil je als eerste van deze training (en van andere nieuwe trainingen) op de hoogte blijven? Meld je hieronder aan en ontvang regelmatig nieuwe info en al mijn tips voor meer speelsheid en ontspanning in jouw leven!
Comments