De bel gaat, daar sta je dan: een jochie van amper 3 turven hoog met de helderste ogen, het nieuwsgierigste snoetje en de mooiste stekeltjes die ik in lange tijd gezien hebt. Je deinst iets achteruit als ik de voordeur open. Je hebt me nog niet eerder gezien en kruipt veilig achter je moeders been. Dat duurt niet lang, jouw nieuwsgierigheid wint het en telkens kijk je snel om het hoekje om te zien wat ik doe.
Tuurlijk ga je mee naar binnen en dapper loop je voorop mijn speelruimte in. Je bent onder de indruk van alles wat er te ontdekken valt. Heerlijk die verwondering op je gezichtje, daar kunnen wij volwassenen nog iets van leren! Als je alle lades geopend hebt en we een eerste oefeningetje samen met je moeder hebben gedaan, mag mama vertrekken. Samen zwaaien we haar uit. Geen besef van tijd nog, maar mama zegt dat ze er over een uurtje weer is en jij vertrouwt haar volledig en vindt het prima.
En dan gaan we spelen. Emoties leren kennen, hiermee om leren gaan en kijken hoe deze emoties (zowel fijne als minder fijne) vanzelf weer overgaan als je ze even aandacht geeft. Zoals de meeste kinderen schrik je als ik in mijn spel een verdrietige held speel, ik doe alsof de tranen over mijn wangen stromen. Je weet je echt geen raad, lacht heel hard, trekt tegelijkertijd aan mijn arm en haalt me letterlijk weg bij het plekje waar ik net nog nep-huilde. Jij blijft veilig vooral de blije rollen spelen en dat doe je met verve :-).
Tijdens het spelen blijf ik regelmatig afwisselen tussen blije, verdrietige, boze en bange rollen. We pakken er tekeningen bij waar de emoties op staan afgebeeld. En jij? Jij volgt me en doet al snel mee. Je pakt de tekening met boos en verzint een verhaaltje waarin de krokodil boos wordt. Je trekt een boze snoet en je lijf doet helemaal mee. Ik maak je bewust van wat ik bij je zie als je boos wordt. En jij laat je vuisten zien en zegt: "Dit doe ik ook nog." Wauw, wat een bewustwording. Daar doe ik het voor. Jouw nep-boze buien worden moeiteloos afgewisseld met nep-tranen en daarna weer je mooie schaterlach. En zo ervaar je dat emoties erbij horen en dat ze overgaan gewoon door er oké mee te zijn.
De bel gaat: "Toch niet mama? Doe jij maar open, ik blijf." Heerlijk deze reactie! Nadat mama nog even heeft meegespeeld lopen we naar jullie auto. En dan geef je mij het misschien wel mooiste compliment dat ik ooit gehad heb. Jij en ik zijn al door het poortje en je doet de deur voor je mama dicht. "Mama, blijf jij maar hier, dan gaat Yvonne mee naar papa." Haha, dat wil toch zeggen dat je het heel fijn hebt gehad.
Tijdens het kennismakingsgesprek met moeder heb ik - eerlijk als altijd - aangegeven dat ik niet weet of ik iets kan betekenen voor hun gezin met dit jonge manneke. Allerlei gedachten hielden me tegen: "Kan ik dat wel? En ook belangrijk, lijkt me dat wel leuk? Ik wil snelle en gevoelige denker(tje)s heel graag iets leren. Ik voel me goed als ik help met inzichten en andere perspectieven geven, en om waar nodig een stukje psycho-educatie te geven, maar wat kan ik doen voor zo'n jong ventje? Is het dan wel nuttig?" Ik voelde me dan ook best gespannen toen de bel ging.
Maar dat gespannen gevoel verdween als sneeuw voor de zon! Jij (en uiteraard jouw ouders) hebben me een andere kant van mezelf leren ontdekken en doen me beseffen dat jong geleerd echt oud gedaan is. Hoe mooi is het dat jij op deze leeftijd leert voelen wat emoties zijn en hoe je deze kunt inzetten? Een cadeautje voor het leven!
Het spelen met en voorleven van wat er allemaal in je lijf en koppie gebeurt én hier oké mee worden is niet leeftijdgebonden. Deze keer mag ik het via jou doorgeven aan jouw ouders. Samen als gezin kunnen jullie hier thuis mee spelen en oefenen. Dank je wel lief jochie voor dit enorme inzicht!
Ik hou dit gevoel van dankbaarheid vast en ga door op dit pad! Op dit mooie pad van voorleven, van oké zijn met jezelf en met al je emoties. Ongeacht wie (en van welke leeftijd) er op mijn pad komt, ik kan een stukje meelopen en voorleven hoe je meer jezelf kunt worden. Gewoon omdat dat mijn missie is...