Mooi, lief kind. Je bent net opgehaald op school, omdat de juf belde om te vertellen dat je ziek bent. Je hebt een invaljuf, ik neem haar niks kwalijk, en jou ook niet hoor. Het een en ander valt weer op z’n plek. Je bent moe, ziet eruit alsof je al een paar nachten niet geslapen hebt, je komt ’s avonds uit je bed met allerlei vreemde klachten, je kamer wordt een rotzooitje en je vindt de rust niet om eens lekker te gaan doen wat je wilt. Oorzaak: Cito toetsen. Voor jou vanaf de kleuterklas al een hel.
Ondanks alles wat er tegen je gezegd wordt is het voor jou van levensbelang dat je goed scoort. Je voelt elk foutje alsof jij niet meer voldoet, alsof jij niet goed genoeg bent. Tijdens de toetsmomenten gaat het jou niet om iets leren, maar om te laten zien hoe perfect je bent. Die lat… Pff die hoge lat is zo vreselijk. Soms is het paniek dat bij je overheerst, nu ben je in een rustiger vaarwater gekomen van niet veel meer willen. Beide periodes zijn zwaar, voor jou, en ook voor jouw ouders…
Mooie meid, je wilt het zo graag perfect doen, maar dat is een oneerlijke strijd die je nooit gaat winnen. Niemand is perfect en stel dat anderen jou perfect vinden is daar altijd het stemmetje van jouw interne criticus die het niet genoeg vindt, die vindt dat je beter nog dit en dat.
Ik herken je worsteling, ook mijn hoge lat probeert het te winnen van iets nieuws proberen. Maar het heeft me gesterkt in mijn pad voor de toekomst. Ik weet namelijk dat je niet de enige bent die het lastig heeft in periodes van toetsen en tijdens het maken van werkstukken of het voorbereiden van spreekbeurten. Met jou zijn er zoveel lieve, talentvolle, snelle en gevoelige kinderen (en hun ouders) die hiermee te dealen hebben. Het systeem van toetsen en altijd maar moeten presteren kan ik niet voor je veranderen, maar ik kan je wel leren om er mee te spelen. Om te ervaren dat het ECHT NIET gaat om alles perfect te doen, en dat je lol kunt hebben met niet weten, met ontdekken welke mogelijkheden je hebt en met het spelen met jouw intense emoties.
Jouw worsteling (en die van vele anderen) sterkt mij om op dit pad verder te gaan. Snelle, gevoelige denker(tje)s leren dat ze 100% oké zijn en vanuit die gedachte aan de slag met het vergroten van onbevangenheid, met het leren waarop je jouw aandacht richt, met het toelaten van alle intense emoties die in jouw lijf schreeuwen om aandacht, met het aangaan van nieuwe, onverwachte dingen en daardoor groeien. Groeien op jouw manier en op jouw tempo. Jouw mooie ware ik weer naar boven toveren en samen ontdekken hoe jij de wereld een beetje mooier kunt maken. Daar zijn geen CITO's voor nodig toch?
En lieve meid, vandaag heb je recht op eerste hulp bij CITO-ziek zijn: wat extra aandacht en liefde, zodat je bijtankt en morgen het vertrouwen en de kracht hebt om weer naar school te gaan. En ik hoop dat we vanaf nu preventief aan de slag mogen om CITO-ziek zijn en andere kwalen die te maken hebben met perfectionisme, faalangst en onderpresteren te bestrijden.
Herken je je in mijn verhaal? Voor jouw kind, voor een aantal leerlingen in jouw klas, voor jezelf? Ik kom heel graag met je in contact om te sparren over hoe we kunnen samenwerken om ieders mooie ik weer te laten stralen en falen!
Volgend schooljaar ga ik pilots opzetten op bovenbouw-plusklassen om (vermoedelijke) hoogbegaafde kinderen faalvaardiger en daardoor veerkrachtiger te maken. Lijkt dit je
interessant voor jouw school? Ik kom graag met je in contact!
Daarnaast starten in september nieuwe ‘Spelen met die hoge lat’-trainingen voor kids in peergroups en start ik een groep waarin ik ouder(s) en kind samen ga begeleiden op dit gebied. Uit ervaring weet ik dat de appel nooit ver van de boom valt ;-). Interesse? Ik hoor heel graag van je!