Zit ik weer. Klaar om te schrijven na een heerlijk lang weekend en klaar voor een nieuwe fijn dag. Zin in! Vandaag staat er een sessie met een volwassen vrouw op mijn agenda. Deze sessies zijn zo waardevol. Ik voel telkens een grote dankbaarheid vanuit haar en dat geeft mij erg veel voldoening! Een tijdje terug had ik een intake gedaan met deze vrouw voor haar dochter. Zij had het goede gevoel bij mij voor haar dochter (en ik ook met hen), dus we zouden snel aan de slag gaan. Een paar dagen later mailde ze me of ik iemand wist voor haarzelf. Ze had al een tijdje ‘last van zichzelf’, ze liep tegen van alles aan en was klaar met dit vervelende gevoel.
Tja, ik wist wel iemand. Iemand die je andere perspectieven laat inzien, iemand die al spelend en improviserend laat zien wat er allemaal voor moois in je zit, iemand die echt op een andere manier met je aan de slag gaat. Een spelende, positieve emotiecoach en gezinsverbinder. Maar? Durf ik dat haar te vertellen? Durf ik mezelf naar voren te schuiven als de volwassenen coach, die graag aan de slag gaat met deze hoogsensitieve vrouw die even vastloopt. Ze had al in haar mail gezegd, eigenlijk niet te durven, omdat ze vervelende dingen had meegemaakt in eerdere hulpverlening. Daar ging mijn hoofd: “Jij?!? Wie ben jij dan om te denken dat het jou wel zou lukken?”, maar tegelijkertijd durfde ik steeds vaker te dromen hoe vet het zou zijn om moeders en dochters (of zonen) te begeleiden. Dát is eigenlijk mijn grootste droom, omdat je dan nog duidelijker kunt zien welke patronen er zijn ontstaan en doorbroken mogen worden om meer lol en ontspanning te krijgen thuis.
En dus trok ik de stoute schoenen aan en mailde haar dat ik wel iemand wist. Iemand die met liefde al haar opleidingen vertaalt naar het begeleiden van kinderen en jongeren, maar haar kennis ook heel, heel graag bij gevoelige volwassenen wil inzetten. Iemand die het ook spannend vindt, omdat ze het nog nooit gedaan heeft, maar iemand die diep van binnen weet dat ze het kan. En die iemand ben IK.
So mail verstuurd, wat een overwinning. En toen wachten... Het duurde een paar dagen voor het verlossende mailtje kwam: “Ik durf niet, maar ik doe het toch. Je hebt me nieuwsgierig gemaakt.” Wauw, dat vind ik dan weer de perfecte spirit! Met haar wil ik aan de slag. Ze weet het misschien nog niet, maar zij is echt super dapper!
En vandaag komt ze voor de 4de keer. En wat is ze gegroeid. Zij heeft me laten weten dat haar dagen minder donker zijn, dat ik haar raak in de sessies (terwijl ze haar gevoel jarenlang heeft weggestopt), dat ze af en toe van zichzelf mag genieten, dat ze weer fijne gesprekken voert met haar man, dat ze op haar werk haar mening durft te geven ondanks dat ze het rete-spannend vindt en dat het thuis allemaal wat ontspannender verloopt. Wauw! Ik ben zo trots op haar!
En ik ben ook wel een beetje trots op mezelf, want, weet je, ik ben ook gegroeid. Ik durf te spelen, ik durf liefdevol te confronteren, ik durf initiatief te nemen tot een evaluatiemoment om mijn (voor hun misschien wel pijnlijke) gedachtespinsels met haar en haar man te delen. Hoe mooi de reactie van moeder tijdens deze evaluatie: “Niet eerder aan gedacht maar volgens mij is dat precies de vinger op de zere plek. Wat ontzettend fijn dat je ons hier op wijst.” Ze zijn het met me eens dat er inderdaad dát mag gaan gebeuren om nog meer ontspanning te krijgen in hun gezin! Om daar te komen ga ik een paar sessies begeleiden met dochter én vader samen. Spannend, maar nodig voor dit gezin én voor mij als bevestiging dat dit is wat mij te doen staat en waar ik echt dolgelukkig van word. Ontzettend dankbaar dat dit mooie gezin op mijn pad is gekomen!