Hoe zou het leven eruit zien als huilen algemeen geaccepteerd werd? Als wij als ouders het goede voorbeeld geven door gewoon af en toe een potje te janken als je je rot voelt of als je geraakt bent? Dat je laat zien hoe je je echt voelt, zodat anderen je kunnen helpen door een schouder aan te bieden om op uit te huilen of door er gewoon even voor je te zijn?
Ik ben hét voorbeeld van jarenlang niet huilen omdat ik gewoon niet zo ben opgevoed. "Kom op, niks aan de hand", was jarenlang het motto thuis. Heel veel jaren later belandde ik in een bore-out (niet alleen door het niet huilen hoor) en zelfs toen in mijn donkerste periode kon ik niet huilen. Wat ik wel kon?
Boos zijn, vooral op mezelf.
Teleurgesteld zijn, alleen maar op mezelf.
Me schamen omdat ik het niet langer volhield om een baan te hebben en een gezin en dagelijks alle ballen in de lucht te houden. En dan niet omdat het teveel werd (zoals bij een burn-out), maar te weinig. Hou kun je nou ziek worden van verveling? Dat durf je toch aan niemand te vertellen, ik schaamde me kapot...
Me schuldig voelen, t.o.v. van iedereen: mijn kinderen, mijn man, mijn collega's, mijn ouders, mijn baas, mijn vrienden.
Dat lukte me allemaal maar al te goed en in de tussentijd mijn tranen en mijn echte emoties maar (onbewust) inhouden.
En nou gaat het niet alleen om die tranen, het gaat om alle emoties durven en kunnen toelaten. Boos kunnen we allemaal wel worden, maar wat zit er onder die boosheid? Lukt het om een laagje dieper te gaan? Vaak komen daar angst en verdriet om de hoek kijken. Verdriet om iemand die je hebt verloren, angst om er niet bij te horen, angst dat je het allemaal niet goed genoeg doet, angst dat je niet goed genoeg bént. Daarnaar toe gaan doet pijn en het uitspreken hoe je je echt voelt maakt je kwetsbaar. Past dat wel in onze samenleving waarin successen en 'het goed doen' vaak het belangrijkste zijn?
Gelukkig heb je je hoofd nog, dat dacht ik tenminste ;-). Mijn hoofd heeft ooit voor mij beslist om maar net te doen alsof mijn emoties er niet zijn. Mijn hoofd speelde lange tijd de baas en dan kan het dus gebeuren dat je 'ineens' thuis zit met een bore-out, burn-out, depressie of met het gevoel dat er iets ontbreekt in je leven.
Na een paar maanden ziek thuis startte mijn eerste opleiding bij de the School of Play. De trainster vertelde tijdens een van de eerste lesdagen over haar zoon die een heftige allergie heeft en hoe spannend dat soms is. Ze vertelde dit zo kwetsbaar, tranen liepen over haar wangen. Wauw, dit mocht er gewoon zijn, sterker nog dit maakte haar een prachtig, mooi en echt mens. Het lukte me toen nog niet om mijn tranen te laten zien, maar daar is langzaamaan verandering in gekomen. En nu? Nu wil ik met iedereen spelen met emoties, het stap voor stap leren toelaten en er heel stil naar luisteren. Ik wil een voorbeeld zijn in kwetsbaarheid, omdat dit voor mij juist enorme kracht en moed laat zien.
Hoe mooi is het dan dat een moeder mij net terugkoppelt dat haar zoontje vertelde dat Yvonne huilde tijdens het spelen en dat zij daar vervolgens een open gesprekje met haar manneke over kan hebben. Want lieve mensen, voor eens en voor altijd: Superhelden huilen wel! Laten we dat voorbeeld voorleven. Ik ben ervan overtuigd dat dat de wereld een beetje mooier maakt. Durf jij zo'n mooie superheld te zijn en telkens wat dichterbij jezelf te komen? Ik gun je dat met heel mijn hart!
Wil je meer weten? Aarzel niet langer en ontdek of we de perfecte match zijn voor een speelser, echter én meer ontspannen leven (voor jezelf of voor je zoon of dochter). Prik hieronder een datum voor een gratis kennismakingsgesprek van 30 minuten.
Opmerkingen