Zo even een keer rustig ademhalen en dan weer schrijven, dag 4 van mijn challenge! Wat zou er komen? Ik laat het echt gebeuren. Wat cool dat dat ook lukt. Mijn vingers typen wat er in mij opkomt. En daarna kijk ik of ik er een kern kan uithalen en welke titel er bij past. Ik ben nieuwsgierig naar dat wat komt.
Nieuwsgierig… dat ben ik sowieso wel. En steeds vaker wint mijn nieuwsgierigheid het van mijn angst, want ja, bang ben ik zeker ook. Bang om iets niet goed te doen, bang om op mijn bek te gaan, bang wat anderen van mij vinden, bang om niet goed genoeg te zijn. Maar gelukkig wint mijn nieuwsgierigheid het tegenwoordig dus regelmatig van deze angst. Ik merk dat ik gelukkig typ en dat is het ook. Ik ben echt gelukkig met deze omslag, het brengt me namelijk super veel lol, ontspanning en groei en daar word ik zo blij van. Weet je wat namelijk het probleem is met angst? Het zorgt ervoor dat je minder gaat doen (want dan kan er tenminste niks mis gaan, of dan kan iemand er tenminste niks van vinden) en het zorgt er tegelijkertijd voor dat je minder kunt genieten.
Ah ja, gisteren had ik zo’n momentje dat mijn nieuwsgierigheid groter was dan mijn angst. Ik liep langs een speeltuintje en het leek wel of die schommel naar me lonkte, met me flirtte: ‘Probeer het nou eens, ook jij mag op de schommel hoor.’ En daar ging ik! De speeltuin was leeg, dus niemand zag me. Ik stapte op de schommel en het voelde erg onwennig in het begin, maar algauw werd het een perfecte match, die schommel en ik. Hoger en hoger ging ik en ik genoot echt met volle teugen. Een gevoel van vrijheid overspoelde me!
Maar plots kwam er een man op de fiets mijn kant op. Mijn angst nam het roer (bijna) over en wilde dat ik – nu meteen - zou stoppen met schommelen. Maar mijn nieuwsgierige ik won en ik bleef zitten, gewoon om te ervaren wat er zou gebeuren. En wat denk je? Er gebeurde niks. Die man fietste gewoon verder zonder mij een blik waardig te gunnen.
Ik schommelde nog even verder. Gedachteloos en ontspannen. Compleet in het moment, opgaan in de tijd. Dat is dus wat spelen met je doet. Er kwam een vrouw met een hondje langslopen. Zij keek stiekem en daarna keek ze juist de andere kant op. Mijn alarmbellen gingen aan: “Zie je wel, dat kun je niet maken, nu denkt die vrouw dat je niet spoort, hup van die schommel af.” Maar ik bleef zitten, omdat ik besefte dat ik zelf de keuze mag maken. Mijn nieuwsgierige ik had namelijk nog een fijn plannetje: nog even heel hoog schommelen en dan eruit springen. Weet je wel? Zoals je vroeger deed en zoals je al die kinderen dat ziet doen. Ik bouwde het op naar een voor mij maximale hoogte en ik sprong (minder elegant dan een aantal jaar geleden) en landde weer lekker met beide beentjes op de grond.
Geland in het moment en optimaal genoten van het zijn. Ik kan het iedereen aanraden! Speel je mee?