Dag 9 van mijn schrijf-challenge. Wat gaat er komen? Even de oogjes dicht, paar keer goed in- en uitademen. Pff, dat voelt lekker. Even een momentje bewust naar je lijf toe gaan. Hoe vaak doe je dat eigenlijk? Ik besef meteen dat dat veel te weinig is. Zelfs als je weet dat het zo goed voor je is, blijf je doorgaan in de ratrace van je eigen leven.
Ik wist zo’n 15 jaar van mijn leven niet dat mijn lijf er ook voor mij was. Dat ik kon vertrouwen op dat wat er in mijn lijf gezegd werd, als ik er maar naar luisterde. Drie jaar geleden stapte ik voor het eerst op een yogamatje om mee te doen met een les Yin Yoga. Wat een ervaring. Ik hield de eerste weken of misschien wel maanden vol op pure wilskracht. I K K A N D I T W E L ! Ik kan hier gewoon gaan liggen en laten zijn wat is en laten komen wat komt en het gevoel hebben dat alles oké is. Nou je snapt het al, ik kon er niks van. Echt niks. Tranen van ellende op dat yoga matje. “Hoe zo kan ik dit niet eens? Hier gewoon even liggen met alles wat zich aan dient? Waardeloos! Zie je wel, ik kan ook niks… Kom op, doorzetten ik kan dit, ik moet dit kunnen. Het wordt ooit fijn.” waren de gedachten die door mijn hoofd spookten destijds.
En het werd fijn! Jeetje wat ben ik die uurtjes in de yogaschool gaan waarderen. En toen kwamen de lockdowns... Mijn yogajuf was heel actief met online lessen. En ik? Ik begon actief, in de eerste weken tijdens de eerste lockdown deed ik mee met de lessen. En het was best fijn, hoewel ik de ‘zijn’-ervaring anders beleefde in mijn eigen huis. Maar ja, dat was tijdens de eerste lockdown. Daarna viel ik yoga-technisch stil en holde ik op wilskracht heel hard door. Afgelopen zaterdag kreeg ik de nieuwsbrief van de yogaschool dat we deze week weer buiten aan de slag mogen samen. En het eerste wat ik deed was me aanmelden, mijn matje afstoffen en mijn kleding tussen de mottenballen vandaan plukken. Ondanks dat ik eigenlijk moet werken, dat ik eigenlijk beter het huis kan gaan poetsen, dat ik eigenlijk nog wat voor mijn opleiding moet doen, ga ik dadelijk naar de yogaschool en even luisteren naar dat wat mijn lijf mij te vertellen heeft.
Ik besef me maar al te goed dat ik een kei ben in prioriteiten verleggen, in denken dat er andere dingen voorrang hebben, in dingen die goed voor me zijn toch niet doen. En ik besef dat ik een liefdevol schopje onder mijn kont nodig had om weer bewust tijd voor mezelf te maken.
Benieuwd wat zich aandient op de mat en of ik er vanaf nu weer wat vaker gewoon kan zijn voor mijn lijf én mijn lijf voor mij. Want ik weet al wat het me op kan leveren en dat verwondert me telkens weer.
Namasté 😊