Jouw snelle, gevoelige denker mag naar een kinderfeestje. Leuk toch? Ieder kind houdt toch van een feestje? Maar jouw dochter gedraagt zich al een paar dagen anders. Het is de avond voor het feestje. Als je denkt dat je dochter net lekker ligt te slapen, hoor je de deur opengaan. Ja hoor, daar is ze weer, pffff. "Mam ik heb een beetje buikpijn en kan niet slapen. Morgen is dat feestje hè? Ik ken een paar kinderen niet, wat nou als ze mij niet leuk vinden? Mam, weet jij zeker dat hij het cadeautje wel leuk vindt? Wat nu als hij liever iets anders krijgt? Mam, weet jij wat we gaan doen? Kun je het dan alsjeblieft vertellen? Dan weet ik ten minste welke schoenen ik aan moet doen. Want stel nu dat ik mijn nieuwe schoenen aan doe en we gaan buiten spelen, dan doe ik liever niet mee, want dan worden mijn schoenen vies. En ik wil ook graag weten of we daar naar de wc kunnen? Stel dat ik moet en het is vies op de wc? Mam, en zouden we met de auto gaan? En moeten we dan ver rijden? Ik wil echt niet wagenziek worden, want dan vindt iedereen mij ... Mam, mam, mam...." Je probeert je dochter gerust te stellen, dat het allemaal goed komt, dat ze zich niet zo druk moet maken. Zij gaat maar door en dan ben je er klaar mee en zegt dat ze niet zo overdreven moet doen. Jij stuurt haar naar boven en zegt dat ze nu echt gewoon moet gaan slapen zoals alle andere kinderen, terwijl je weet dat dit niet is wat je dochter nu nodig heeft.

​

En dan is het feestje afgelopen en wordt je dochter thuisgebracht. Je houdt er al rekening mee dat de avond verpest is voor jullie. Je hebt je verwachtingspatroon aangepast en ja hoor, binnen mum van tijd heeft ze slaande ruzie met haar broertje. En de enige oplossing die jij kunt verzinnen is mopperen en de twee uit elkaar trekken. Je hoort jezelf roepen: "Zie je wel, het is ook altijd hetzelfde met jou. Jij bent altijd maar boos en dan kun je alleen maar vechten. Waarom kun je nou nooit eens normaal/rustig/niet zo overdreven/... doen?" Je weet dat dit niet helpt en dat je zo niet moet reageren, maar toch verzanden jullie telkens weer in deze situaties.  

​

Het is duidelijk dat jouw kind het leven intenser, uitbundiger en met meer emotionele ups en downs beleeft dan de meeste andere kinderen. Blij is niet zomaar blij, maar wordt al gauw euforisch. Boos is niet zomaar boos, maar vaak de overtreffende trap van woedend.

Het kan ook zijn dat je kind het uiten van zijn emoties al heeft afgeleerd, omdat hij voelt dat deze er niet mogen zijn. En zich juist vaak in zichzelf terugtrekt en zijn emoties dus maar wegstopt.

​

Hoe is dit voor jou als ouder? Hoe ga jij om met zijn emoties, mogen deze er echt zijn? En hoe ga je om met al zijn vragen en beren op de weg? Wuif je deze het liefst weg? En hoe wil je eigenlijk dat je zoon of dochter zichzelf ziet en met zijn intense, snelle en gevoelige ik omgaat? Lukt het jullie om in verbinding te blijven? Kunnen jullie lachen om deze intensiteit en hiermee spelen? Of komen jullie juist verder van elkaar af te staan? En raakt je kind daardoor ook vaak verder van zijn of haar superheldenpad, omdat het onbewust aan al jouw verwachtingen wil voldoen?

​